ରାଧାକାନ୍ତ ଜଣାଣ

ରାଜା ହରିଚନ୍ଦନ ଜଗଦେବ

ରାଗ କାମୋଦୀ।

(୧)

କରିବରତାରଣ, କଳୁଷନିବାରଣ, କର ନ ହୋଇ ନିଷ୍କରୁଣ ।

କେତେ ଅବା ଅପାର, କ୍ଳେଶ କରାଇ ପାର, କରିଛି ଏ ପ୍ରାଣ ରକ୍ଷଣ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

କରୁଛି ଛାମୁରେ ଜଣାଣ ।

କରୁଣା ନ କଲେ ତତ୍‌କ୍ଷଣ ।

କ୍ଳେଶ ହୋଇଣ ଟାଣ, କାଳକବଳେ ପ୍ରାଣ, କରି ଦେବଟି ସମର୍ପଣ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୨)

ଖମଣିସୁତାତଟ, ବିହାରୀ ଆହେ ନଟ,-ବର ମୁକୁଟ ତଟ ମଣି ।

ଖଚରଗଣଙ୍କର, କି ଥିଲେ ଦୋଷ ଆର, ଖରେ ନାଶ ସେ ଦୁଃଖଶ୍ରେଣୀ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ଖଣ୍ଟଧନ ରଖିଲା ପ୍ରାୟ ।

ଖୁରିଏ ମନ ନୋହେ ଥୟ ।

ଖଳଜନଙ୍କ ଦରେ, ସଡ଼ିଯାଏଖେଦବେ, ସର୍ବଦା ହୋଇ ନିରୁପାୟ ହେ ।ରାଧକାନ୍ତ।

(୩)

ଗରୁଡ଼େଶ ହେ କୁରେ, ଗତି ତୁମ୍ଭ ବାହାରେ, ନାହିଁତମୋରକେହୁ ଆନ ।

ଗଭୀର ମହାଦୁଃଖ, ଗର୍ତ୍ତେ ପଡ଼ି ନିରେଗ, କହିଲ କି କାରଣେ ଏସନ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ଗରିଷ୍ଟକଷ୍ଟାଦି ନ ସହି ।

ଗଳ ଗବାକ୍ଷ ଜୀବ ଡେଇଁ ।

ଗଲା ନ ଗଲାପରି, ହୋଇ ହୁଏ ଓଟାରି ନ ରଖିଲେ ଯିବ ପଳାଇ ହେ ।

(୪)

ଘଡ଼ିଘଡ଼ିକେ ମନ, ହେଉଛି ବନହୀନ, ତଡ଼ାଗର ମୀନ ପ୍ରକାର ।

ଘୋଷିଘୋଷି ତୁମ୍ଭର, ନାମକୁ ନିରନ୍ତର, କିପାଁ ନ ହୁଏ ଶାନ୍ତି ଆର ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ଘେନିଲେ ବାରେ ସିନା ହେବ ।

ଘେନାଇଁ କେ କହି ପାରିବ ।

ଘନ ପରାୟେ ଘୋଟି, କଫ ବାତାଦିତୋଟି, ରୁନ୍ଧିଲେଣି ନେବାକୁ ଜୀବ ହେ ।

(୫)

ନିରେଖ ପ୍ରତି ଆଉ, ନିରାଶକୁ ନ ହେଉ, ନିରକ୍ଷ ରକ୍ଷକ ହେ ହରି ।

ନିତି ସହି ଯାତନା, ନିତ୍ୟାନିତ୍ୟ ଭାବନା, ରହି ନ ପାରେଟିମୋହରି ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ନାହିଁ ମୋ ଆୟତ୍ତ ଏଥର ।

ନବମୃଦୁ ରମ୍ଭା ପତର ।

ନିଳେଅପୂର୍ବାହାରହେଲାପ୍ରାୟମୋହର, ଶରୀର ହୁଏ ଲଭି ଦର ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୬)

ଚିନ୍ତାରେ ଅନୁକ୍ଷଣ, ଚିତ୍ତ ହୁଅଇ ଗଣ,-ବଣା ଏଣୀର ପରକାର ।

ଚାଖିବ କୁ ତୁମ୍ଭର, ଚରଣଧୌତ ନୀର, ଚେତିଲେ ଚେତା ନୋହେ ଆର ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ଚନ୍ଦ୍ର ଅମୃତ ଦୃଷ୍ଟି ଲବେ ।

ଚପଳେ ନ ପଡ଼ିବ ଯେବେ ।

ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ କରି ଆଶା, ଚାହିଁ ଚାହିଁଣ ଶଶା, ଲଭିବା ଦଶାହେବ ଏବେ ହେ ।ରାଃ।

(୭)

ଛିଦ୍ର ଦଶାରଭୋଗ, କାଳେତସର୍ବେରାଗ, ହୁଅନ୍ତି ଚାହିଁଦେବା କ୍ଷଣି ।

ଛଦ୍ମେ ତୁମ୍ଭେ ସେପରି, ନରଭାବ ଆଚରି, ଛାଡ଼ି ନ ଦିଅ ଦୁଃଖଶ୍ରେଣୀ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ଛନ୍ଦି ପକାଇ ପାପଡ଼ୋର।

ଛଟପଟ କରୁଛି ଘୋର।

ଛଟକେ ପେଶି ଅରି, ଛିନ୍ନ ବିଛିନ୍ନ କରି, ଛିଣ୍ଡାଇ ନାଶ ତାପ ଖର ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୮)

ଜୟ ମଙ୍ଗଳାଳୟ, ଜୟ ବିଶ୍ୱ ଆଶ୍ରୟ, ଜୟ ଜଳଜବାସୀ ଈଶ ।

ଯିବା କାଳରେ ଜୀବ, ଯେବେ ଦୟା ନହେବ, ଜଗତେ କି ପାଇବ ଯଶ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ଜଗିଛିଟି କାଳ ଧୀବର ।

ଜାଲ ଧରି ଏହି ଅସ୍ଥିର ।

ଜୀବନ ମୀନ ଧରି, ଜବେ ନେବ ଓଟାରି, ଜାଗ୍ରତ କର କୃପାନୀର ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୯)

ଝଞ୍ଜକାରେ ଏପରି, ଦିନ ଯାଉଛି ସରି, ଝରି ଝରିଇକ୍ଷଣୁ ବାରି ।

ଝୁରି ଝୁରିଣ ମରି, ଯିବା ବେଳକୁ ହରି,ଝିମଟେ ନ ପେଶ ଯା ଅରି ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ଝଞ୍ଜାନିଳ ପ୍ରକାରେ ଦୁଃଖ ।

ଝାଙ୍କିଲାଣିଟିଜୀବବୃକ୍ଷ।

ଝଟକି କୃପାନିଧି, କୃପା ନ କଲେ ବୁଦ୍ଧି; ହୀନ ବୋଲି ହେବ ମନ୍ଦାକ୍ଷ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୧୦)

ନିଧୁବନବିହାରୀ, ରାଧା ମାନସହାରୀ, ସାଧୁଜନମନରଞ୍ଜନ।

ନବୀନ ଘନଶ୍ୟାମ, ନିତି ତୁମ୍ଭର ନାମ, ଭଜି କେ ହୋଇଛି ବା ହୀନ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ନିଶ୍ଚେତ ପନ୍ନଗ ନାଗରୀ ।

ନାଗର ଶୃଙ୍ଗୀ ଆଦି କରି ।

ଅଟେ ମାଧୁରୀ ଯେଡ଼େ, କରେ ଅନୀତି ତେଡ଼େ, ନ ଧରଟି ବୁଦ୍ଧି ସେପରି ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୧୧)

ଟେକପଣାଦି ନଷ୍ଟ, ଅଦୃଷ୍ଟ କରି ଭ୍ରଷ୍ଟ, ଦେଉଅଛି ଅସହ୍ୟ କଷ୍ଟ ।

ଟାଣପଣ ନ ଭାଙ୍ଗି, ଦେଲେ ରଥାଙ୍ଗ ଫିଙ୍ଗି, ଟିକାକେହେବିଟି ବିନଷ୍ଟ ହେ ! ରାଧାକାନ୍ତ ।

ଟିକାକୁ ହୋଇଛନଛନ।

ଟଳଟଳ ହୁଏ ଜୀବନ ।

ଟଳିଗଲେ ଟିକାକେ, ଟାହି ଅରାତି ଲୋକେ, କରୁଥିବେଟି ପ୍ରତିଦିନ ହେ ।ରାଃ।

(୧୨)

ଠାକୁର ହୋଇକରି, ଯେବେ ଦୀନେ ଏପରି ଠକପଣକୁ ଆଚରିବ ।

ଠୁଳ ହୋଇଣନରେ, ଚେଳ ଦେଇ ମୁଖରେ, ହାସେ ଉଛୁଳାଇବେ ଭବ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ଠିକକରି କହୁଛି ଆଣ୍ଟେ ।

ଠାବ ଦେବଟି ବଇକୁଣ୍ଠେ।

ଠକି ନ ଦେଇ ତେବ, ସମୟେ ଦେବ ତବ, ନାମ ସ୍ମରାଇବଟି କଣ୍ଠେ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୧୩)

ଡ଼ୁଇଁ ହେବାରେ ଦକା, ଲାଗୁଛି ଡ଼ୌଲ ଚକା, ଡ଼ୋଳା ହେ ନୀଳାଚଳବାସୀ।

ଡାକିଲେ ହେଲେ କେତେ, ଡେରି କର୍ଣ୍ଣ କିଞ୍ଚିତେ, ନ ଶୁଣି କିଁପା କର ଦୋଷୀ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ଡାକନ୍ତେ କରୀ ଆତୁରରେ,

ଡେରି କର୍ଣ୍ଣ ପରା ସତ୍ୱରେ।

ଡାକ ଶୁଣି ଚକ୍ରକୁ ପେସିନାଶି ଚକ୍ରକୁ, ରଖିଅଛି ଯଶ କ୍ଷିତିରେ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୧୪)

ତମ କରଣ କହୁ, ନାହିଁ ହେ ଚତୁର୍ବାହୁ, ଅନ୍ତର୍ଗତେ ତବ ଋଚିର।

ଢପକୁ ଭଜି ନିତି, କିଁପାଇ ଏହିମତି, ଢଣାମାତ୍ରକ ହେଲା ସାର ହେ ।

ରାଧାକାନ୍ତ ଢାଳେ ହେଲେ କୃପା ଅମୃତ ।

ଢାଳରୁ ଝଟତି କିଞ୍ଚିତ ।

ଢଳିପଡ଼ୁମୋହରେ, ଢେଉ ଯଶ ତୁମ୍ଭରେ ହୋଇ କୁରେ ହେଉ ବିଖ୍ୟାତ ହେ ।ରାଃ।

(୧୫)

ଅଗତିରସୁଗତି, ଅକୂପାର ଦୁହିତି, ଅଙ୍କବିହାରି ହେ ଈଶ୍ୱର।

ଅନନ୍ତ ନିର୍ବିକାର, ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମି ହେ ମୋର, ଅନ୍ତର୍ଗତରଅଘହର ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ଅନ୍ତେ କିଞ୍ଚିତେ କଲେ ଧ୍ୟାନ,

ଅନ୍ଧପରା ଲଭେ ଲୋଚନ,

ଆଜନ୍ମ ପଙ୍ଗୁଶୈଳ, ଲଙ୍ଘି ଯାଏ ଚପଳ, ନିର୍ଦ୍ଧନୀ ସୁଦ୍ଧା ଲଭେ ଧନ ହେ। ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୧୬)

ତ୍ରିତାପ ନିବାରଣ, ତ୍ରିପୁରର କାରଣ, ତମାଳ-ବରନ ହେ ହରି ।

ତିଳେ ହେଲେ ତୁମ୍ଭର ତାମ ରସପୟର,ତଳେ ରଖ ବାମନ ପରି ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ତାମସ ଭାବ ହେବ ନାଶ,

ତିନ୍ତିବ ପ୍ରେମନୀରେ ବାସ ।

ତ୍ରାହି ହେବାକୁ ରାହା, ତବ କରୁଣା ସାହା ଅଟେ ବୋଲିକରେଁ ସାହସ ହେ ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୧୭)

ଥୟ କରିଣ କହ, ଫିଟୁ ମୋର ସନ୍ଦେହ, ଥଙ୍ଗଥଙ୍ଗନୋହିଣ ତାଉ,

ଥକା ନ ହୋଇପୁଣ, ଥିବି କି ଧରି ପ୍ରାଣ, ସେବି ତବ ପଦ କଠାଉ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ଥବିର କାଳର ପ୍ରକାର,

ଥରି ଉଲ୍ଲସେ କଳେବର,

ଥର ଥରକେ ପର, ଥଟାରେକିଁପା ଆର, ନୁଆଇଁ ଦେଉଅଛି ଶିର ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୧୮)

ଦକ୍ଷ ମନରଞ୍ଜନ, ଦକ୍ଷ ତାପ ଭଞ୍ଜନ, ଅକ୍ଷବାହନ ନିରଞ୍ଜନ ।

ଦକ୍ଷ ହୋଇଣ ହ୍ରାସ, ଅକ୍ଷ ହେଉଛି ଧ୍ୱଂସପକ୍ଷକହୁଅଟି ବହନ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ଦୁଃସାଧ୍ୟ କଷ୍ଟ ଦେଖି ମୋର,

ଦର ନ କରି ଚିତ୍ତେ ଆର,

ଦର ରଥାଙ୍ଗଧାରି, ଦୀନଜନଗୁହାରୀ, ଦ୍ୱିକର୍ଣ୍ଣଡ଼େରିସୁଣ ଖର ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୧୯)

ଧରଣୀ ଧର ଧର, ଧରଣୀସୁତା ବର, ଧେନୁକାରି ହେ ମହାବାହୁ ।

ଧନ୍ଦି ହେଲେ ହେ କେତେ, ଧୋକା ରଖିଲେ ଏତେ, ଧନ୍ଦାତ ନ ପିଟିବ ଆଉ ହେରାଧାକାନ୍ତ ।

ଧର୍ମ ଲକ୍ଷଣରେ ପ୍ରବୃତ୍ତ,

କର ମୋ ଚିତ୍ତକୁ କିଞ୍ଚିତ ।

ଧଡ଼ସିପାପଗଣ, ଧର୍ଷିତ ହୋଇପୁଣ, ପଳାନ୍ତୁ ଶିର କରି ନତ ହେ । ରାଧା କାନ୍ତ ।

(୨୦)

ନୀଳାଚଳବିହାରି, ନିଖିଳ ତାପହାରି, ନିରକ୍ଷ ଜନୈକ ପକ୍ଷକ।

ନିଶ୍ଚଳେ ଭାବେ ମକ୍କି, ନିତି ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଭଜି, ନ ପାଏ କିଁପା ଦିନେ ସୁଖ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ନିଧି ଦେବା ଆଶା ଦେଖାଇ,

ନିବିଡ଼ଅରନ୍ୟକୁନେଇ,

ନିର୍ଜୀବ ତରୁଡ଼ାଳ, ପରେ ବସାଇ ମୂଳ, କାଟିବା ବୁଦ୍ଧି ଧର ନାହିଁ । ହେ ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୨୧)

ପତିତଙ୍କର ଗତି, ପରା ଅଟତ ଅତି, ପତିତ ମୁଁ ଅଟେଟିମୋର।

ପ୍ରତି କିଞ୍ଚିତ କୃପା, ନ ହେଲା ଯଦି କୃପା-ସିନ୍ଧୁ କିଁପାବୋଲାଅ ଆର ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ପରିତାପ କରି ନାଶନ,

ପବିତ୍ର କର କାୟା ମନ,

ପରାଙ୍ମୁଖ ନ ହୋଇ, ପରିତୋଷରେ ମୁହିଁ, ପରିଶେଷରେ ହେବି ଲୀନ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୨୨)

ଫୁରୁଣାରେ ଝଟତି, ଫେଡ଼ ଏହି ଦୁର୍ଗତି, ଫାନ୍ଦକୁ ଆହେ ଦୟାମୟ।

ଫଳାଫଳ ନ ପାଇ; ଫଜିତ ହୋଇମୁହିଁ, ସହିବି କେତେ ଧରି କାୟ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ଫିକର ଯେତେପରି କଲି, ଫନ୍ଦୀବୋଲାଇ ନ ପାରିଲି ।

ଫତୁର ଦଶା ଆସି,

ଫୁତ୍କର ପରି ଗ୍ରାସି,

ଲାଣିତ କହିବି କି ବୋଲିହୋ ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୨୩)

ବଳିନ୍ଦସ୍ଥ ହେ ଦୟା, ବହି ସଂସାର ମାୟା,ବହିରରୁ କର ବାହାର ।

ବିଶ୍ୱେ କେ ଅଛି ତବ, ବାହାରେ ଅନ୍ୟ ଦେବ, ଦେବାକୁ ଅଭୟାଦି ବର। ହେ ରାଧାକାନ୍ତ ।

ବିଭୁବୋଲାଇ ସାରାସାର,

ବିଚାର ନ ଥିଲେ ଚାକର ।

ବିପନ୍ନ ହୋଇ ମହା, ବିପଦାନଳେଦାହା, ହେବାରେ କି ସଂଶୟ ଆର ହେ ।ରାଃ।

(୨୪)

ଭକତବୃନ୍ଦ ହୃଦ-କୁମୁଦ ସର୍ବବିଦ, ଭୂମିସମ୍ଭବା ସହୃଦୟ।

ଭଦ୍ରଶ୍ରୟ ହେ ଦେବ, ଭବ ଭୁବିରୁ ଜବ, ତରିବାକୁ ହୁଅ ଆଶ୍ରୟ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ଭୀଷଣ କଷ୍ଟ ଦେଖି ମୋର।

ଭୟାଳୁପଣକିପାଁ ଧର ।

ଭଦ୍ରକାରକହୋଇ, ଭନ୍ଦିଳ ନ କରାଇ, ଭୁଲାଉଛ ଯା ମୋହେ ଆର ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୨୫)

ମନ୍ଦରଧର ଶ୍ୟାମ, ସୁନ୍ଦର ଆହେ ମମ ମନ୍ଦନକୁ ଶ୍ରବଣ କରି ।

ମଞ୍ଜୁପଦ ସେବାରେ, ମତି ଲଗାଅ ବାରେ, ମମତା ନ ରଖି ଆହୁରି ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ମନ୍ଦଦଶା ପ୍ରବେଶ ହୋଇ।

ମର୍ମଚିନ୍ତା ଚିତାରେ ଦହି ମୁହୂର୍ତ୍ତକ ମଧ୍ୟରେ,

ମନକୁ କି କଳରେ, ପକାଇ ଦେଉଛି ବୁଲାଇ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୨୬)

ଯଜ୍ଞପୁରୁଷ ହରି, ଯଜ୍ଞଅରିଙ୍କ ଅରି; ଯତ୍ନ ମୋର ସଫଳ କରି ।

ଯେବେ ଏ ମାରାତ୍ମକ, ଯନ୍ତ୍ରଣାରୁ ବାରେକ, ଯଦି ନ ତାର ଯିବି ସରିହେ। ରାଧାକାନ୍ତ ।

ଯୋଗମାୟାରେମନଜ୍ଞାନ,

ଯୋଗ ହେବାରୁ ପ୍ରତି ଦିନ ।

ଯୁକ୍ତାଯୁକ୍ତ ନ ଜାଣି, ଯାବତସୁଖମଣି, ଯେତେ ହେଉଛି ହୀନମାନ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୨୭)

ରଥାଙ୍ଗଧର ଏହି, ରସାରେ ଆଉ କେହି, ରକ୍ଷା କରିବାକୁତ ନାହିଁ ।

ରକ୍ଷକ ତୁମ୍ଭେ ହୋଇ, ରହିଲେ ତୁନି ହୋଇ, କହିବି କାହାକୁ ବା ଯାଇଁ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ରବିନ୍ଦପଦଦ୍ୱନ୍ଦେ ମନ,

ରଖି ଭବେ ବାଁ କେଉଁ ଜନ ।

ରହିଛି ବୁଡ଼ି ଦୁଃଖ, ରତ୍ନାକରେ ନିରେଖ, ହୋଇମୋ ପରି ପ୍ରତିଦିନ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୨୮)

ଲୋକ ମାତାଙ୍କ ବର, ଲୋକଜୀବନାଧାର, ଲମ୍ବକର୍ଣ୍ଣକୁଳବଇରି।

ଲୋକାପବାଦେ ଅତି, ଲମ୍ଭିତ ହୋଇ ନିତି, ଲାଘବ ପାଏ ଯା ଆହୁରି ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ଲବମାତ୍ରକ କରୁଣାରେ,

ଲୋହିତଲୋଚନପ୍ରାନ୍ତରେ।

ଲୋକନଯଦିହୋନ୍ତା, ଲୌକିକଆଦି ଚିନ୍ତା, ଚିତା ଲିଭିଯାଆନ୍ତା ଖରେ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୨୯)

ବିଭୁଠାରେ ଚାକର, ବାରମ୍ବାର ଗୋଚର, କଲେ ହୋଇବଦୋଷୀ ଯେବେ ।

ବିପତ୍ତି ବେଳେ ଭୟ, ବହି କଲେ ବିଶୟ, ବିଷୟୁଁ ତରିବ ବା କେବେ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ବିଷୟ କର୍ମରେ ନିରତ ।

ବିଶେଷ ହେବାରୁ ନିରତ ।

ବିଶଦ ନୋହି ମନ, ବିଷାଦେ ପ୍ରତିଦିନ, ବିଷମୁଁନୁହଁଇ ରହିତ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୩୦)

ଶତ୍ରଗର୍ବଗଞ୍ଜନ, ଶ୍ରୀମାନସରଞ୍ଜନ, ଶ୍ରୀ ନିକେତନ ନିରଞ୍ଜନ ।

ଶ୍ରୀ ପୟର ତଳରେ, ଶରଣ ରଖିବାରେ, ସେବାରେ ସରାଅ ମୋ ଦିନ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ଶଶାଙ୍କ ପରି ଦିନୁଦିନ ।

ଶରୀର ହୋଇଲାଣିକ୍ଷୀନ।

ଶରଣ୍ୟ ହେବାଠାରେ ଶରଣାପନ୍ନଠାରେ,କିପାଁ କୃପା ନୁହେ ବହନ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୩୧)

ସର୍ବବ୍ୟାପକ ସର୍ବ, ଆଶ୍ରୟ ଆହେ ସର୍ବ, ସହାଜାମାନସ-ରଞ୍ଜନ ।

ସାରସପଦେପୁଣ ସନ୍ତାପିତ ପରାଣ ସମର୍ପଣ କରୁଛି ଘେନ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ସଦା ଭଜି ନାମ ତୁମ୍ଭର ।

ସନ୍ତାପୁଁକିପାଁନୋହେ ପାର ।

ସଦୟେ ମନୁ ମୋର ସଂଶୟ କର ଦୂର; ସମାକୁଳ ନ କରି ଆର ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୩୨)

ସାରଙ୍ଗ ଅରି ଧାରି, ସାରଙ୍ଗେ ମତେ ଭରି ଅରି ଆଛନ୍ନ କରି ରଖ ।

ସାରଙ୍ଗହୋଇ ମୁହିଁ ସାରଙ୍ଗ ପଦ ଦୁଇ, ଚୁମ୍ବୁ ଯେ ଥିବି ପାଇ ସୁଖ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ସାରଙ୍ଗ ଜଳରେ ଯେସନ।

ସାରଙ୍ଗର ମନ ତେସନ ।

ସାରଙ୍ଗାସନ ଶୂରେ, ସାରଙ୍ଗସାରଙ୍ଗରେ, ସେବା ପଦେ ମୋର ମନ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୩୩)

ହେଳା କଲେମୋ ଭେଳା, ବୁଡ଼ିଯିବଟି ବଳା ହକାରି ହେ ରକ୍ତାମାଳିଆ।

ହରିପୁଚ୍ଛଚୁଳିଆ, ହରିତ, ଦୁକୂଳିଆ, ହରିଶାୟିନୀପମୂଳିଆ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ହରି ବରୁଣ ହରି ହରି।

ହରି କୁବେର ହରି ହରି।

ହରି ଦେବାଦି ହରି, ହରି କେ ବୋଲି ବାରି ପାରି ନାହାନ୍ତି ତ ଆହୁରି ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

(୩୪)

କ୍ଷିଦ୍ରରେକୁଖଚର, କ୍ଷାମ କରି ଶରୀର କ୍ଷରିତ କରାଉଛି ଯେତେ ।

କ୍ଷେମଙ୍କର ହେ ତ୍ରାହି, କ୍ଷିପ୍ରେ ନ କଲେ ଏହି, କ୍ଷୁବ୍ଧେ ପ୍ରାଣ ରହିବ କେତେ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

କ୍ଷଣିକ ଅଟେତ ଏ ପ୍ରାଣ ।

କ୍ଷଣକରେ ନ କଲେ ତ୍ରାଣ ।

କ୍ଷୌଣୀଶଚନ୍ଦ୍ରଚୂଡ଼ା ମଣି ବୋଲଇକ୍ରୀଡ଼ା, ହୋଇ କେ ପାଇବ ଦୂଷଣ ହେ । ରାଧାକାନ୍ତ ।

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ।